روانشناسی تربیتی
محسن آربزی؛ راضیه شیخ الاسامی
چکیده
Aim: This study investigated the structural relationship between the approach to learning and academic resilience with the mediation of academic self-regulation.Methods: The design of this research is descriptive-correlational research. Its statistical population was all junior high school students in Evaz City (located in the south of Fars province), and among them (1633 people), 285 student (96 boys, 189 girls) were selected by convenience sampling method and they answered the electronic version scale of academic resilience (Cassidy, 2016), approach to learning (Entwistle et al., 2006) and academic ...
بیشتر
Aim: This study investigated the structural relationship between the approach to learning and academic resilience with the mediation of academic self-regulation.Methods: The design of this research is descriptive-correlational research. Its statistical population was all junior high school students in Evaz City (located in the south of Fars province), and among them (1633 people), 285 student (96 boys, 189 girls) were selected by convenience sampling method and they answered the electronic version scale of academic resilience (Cassidy, 2016), approach to learning (Entwistle et al., 2006) and academic self-regulation (Hong & O'Neil, 2001) questionnaires.Results : The results of the study showed that all three types of deep, strategic, and surface learning approaches can significantly predict academic resilience; academic self-regulation and also mediate the relationship between learning approaches present in the research model and academic resilience. Academic self-regulation, in addition to the mediating role, directly predicts academic resilience.Conclusion : The findings of this research theoretically include new themes. Among the most important, we can mention the increased knowledge about the intrapersonal antecedents of academic resilience.
سیده فاطمه بهرامیان؛ راضیه شیخ الاسامی
چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای فرزندپروری مثبت بر واکنشپذیری هیجانی و خودکارآمدی مقابلهای دانش آموزان پسر نوجوان بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی (طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل) بود. جامعه آماری این پژوهش شامل همه مادران و دانشآموزان پسر پایه ششم مدارس شهر دهدشت (سال تحصیلی 1402-1401) بوده است. نمونههای ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای فرزندپروری مثبت بر واکنشپذیری هیجانی و خودکارآمدی مقابلهای دانش آموزان پسر نوجوان بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی (طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل) بود. جامعه آماری این پژوهش شامل همه مادران و دانشآموزان پسر پایه ششم مدارس شهر دهدشت (سال تحصیلی 1402-1401) بوده است. نمونههای مورد بررسی در این پژوهش به روش نمونهگیری تصادفی ساده انجام گرفت. برای گردآوری دادهها در دو مرحله پیشآزمون و پسآزمون از پرسشنامههای خودکارآمدی مقابلهای (CSE) Chesney et al.، مقیاس واکنشپذیری هیجانی Nock et al. استفاده شده است. گروه آزمایش طی 8 جلسه (90 دقیقه) تحت آموزش مهارتهای فرزندپروری مثبت قرار گرفتند. اما گروه کنترل چنین مداخلهای دریافت نکردند. دادههای گردآوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیری تجزیه و تحلیل شدند. یافتههای پژوهش نشان داد که آموزش مهارتهای فرزندپروری مثبت به نحو معنیداری به کاهش واکنشپذیری هیجانی و افزایش خودکارآمدی مقابلهای در گروه آزمایش منجر شده است. بنابراین، میتوان گفت آموزش مهارتهای فرزندپروری بر واکنشپذیری هیجانی و خودکارآمدی مقابلهای دانشآموزان پسر نوجوان اثربخش است.
