TY - JOUR ID - 17443 TI - مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و روان‌شناسی مثبت‌گرا با رویکرد بهباشی بر ناگویی هیجانی، رفتار سازگارانه و پیروی از درمان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 JO - دست‌آوردهای روان‌شناختی JA - PSY LA - fa SN - 2228-6144 AU - بهادری, مهناز AU - مهرابی زاده هنرمند, مهناز AU - عسکری, پرویز AU - احدی, حسن AU - مرادی, لیلا AD - گروه روانشناسی سلامت ،واحد بین المللی کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، جزیره کیش، ایران AD - استاد گروه روان‌شناسی، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران AD - گروه روان شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز، اهواز، ایران. AD - گروه روان شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین الملل کیش، ایران. AD - مرکز تحقیقات دیابت، پژوهشکده سلامت، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز Y1 - 2022 PY - 2022 VL - 29 IS - 1 SP - 161 EP - 188 KW - درمان مبتنی بر شفقت KW - روان‌شناسی مثبت‌گرا با رویکرد بهباشی KW - ناگویی هیجانی KW - رفتار سازگارانه KW - پیروی از درمان DO - 10.22055/psy.2021.35153.2603 N2 - هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت و روان‌شناسی مثبت‌گرا با رویکرد بهباشی بر ناگویی هیجانی، رفتار سازگارانه و پیروی از درمان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود. طرح پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. حجم نمونه شامل 45 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 بود که به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. از این تعداد، 15 نفر به گروه آزمایش درمان مبتنی بر شفقت، 15 نفر به گروه آزمایش روان‌شناسی مثبت‌گرا با رویکرد بهباشی و 15 نفر به گروه گواه به صورت تصادفی ساده گمارده شدند. جهت جمع‌آوری داده‌های پژوهش از مقیاس آلکسی تایما تورنتو (باگبی و همکاران، 1994)، مقیاس سازگاری روانی اجتماعی با بیماری (دروگاتیس، 1990) و پرسشنامه پیروی از درمان (مدانلو، 2013) استفاده شد. گروه آزمایش درمان مبتنی بر شفقت 8 جلسه مداخله دو ساعته و همچنین گروه آزمایش روان‌شناسی مثبت‌گرا با رویکرد بهباشی نیز 8 جلسه دو ساعته دریافت کردند. جهت تحلیل داده‌ها از تحلیل کواریانس چندمتغیری استفاده شد. نتایج نشان داد هر دو رویکرد درمانی در مرحله پس‌آزمون بر ناگویی هیجانی، رفتار سازگارانه و پیروی از درمان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 تأثیر معنی‌داری داشته‌اند (05/0>p). بین دو روش درمانی در هر یک از متغیرهای وابسته تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. براساس یافته‌ها می‌توان گفت بکارگیری هر دو رویکرد درمانی بر کاهش ناگویی هیجانی و افزایش سطح رفتار سازگارانه و نیز پیروی از درمان اثرگذار هستند. UR - https://psychac.scu.ac.ir/article_17443.html L1 - https://psychac.scu.ac.ir/article_17443_ff18462e3b0f919b738aaebc38f9a2c6.pdf ER -