فاطمه نعمتی؛ سید موسی گلستانه؛ مهناز جوکار
چکیده
تاب‌آوری به‌عنوان توانایی و مهارتی است که فرد را قادر می‌سازد خود را با مشکلات و چالش‌ها سازگار کند و این عامل کمک‌کننده فرآیند تحول مثبت نوجوانی است. هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه خوش‌بینی با تاب‌آوری از طریق نقش میانجی‌گری خودکارآمدی در دوره نوجوانی هست. این پژوهش به روش تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی در قالب مدل معادلات ساختاری ...
بیشتر
تاب‌آوری به‌عنوان توانایی و مهارتی است که فرد را قادر می‌سازد خود را با مشکلات و چالش‌ها سازگار کند و این عامل کمک‌کننده فرآیند تحول مثبت نوجوانی است. هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه خوش‌بینی با تاب‌آوری از طریق نقش میانجی‌گری خودکارآمدی در دوره نوجوانی هست. این پژوهش به روش تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی در قالب مدل معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری شامل دانش‌آموزان دختر و پسر پایه‌های ششم ابتدایی، متوسطه اول و دوم بوشهر در سال 1401- 1400 بودند که از بین جامعه تعداد 600 نفر به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. پرسشنامه‌ها از طریق شبکه‌های اجتماعی مانند شاد، تلگرام و واتس آپ در اختیار دانش آموزان قرار داده شد که در نهایت ۵۰۳ پرسشنامه قابل تحلیل بود. از مقیاس‌های خودکارآمدی Muris، پرسشنامه تاب‌آوری De Caroli and John Sagon و پرسشنامه خوش‌بینی Scheier and Carver استفاده‌شده است. تحلیل داده‌ها با روش آمار توصیفی و مدل معادلات ساختاری از نرم‌افزارهای SPSS-24 و AMOS-24 استفاده شد. نتایج تجزیه‌وتحلیل داده ها در مدل معادلات ساختاری نشان داد که مدل کلی تحقیق و شاخص‌های برازش مدل اصلاح شده از برازش بهتری برخوردارند. این مدل در نمونه دختران و پسران از برازش مطلوبی برخوردار بود. مسیرهای خوش‌بینی و خودکارآمدی به تاب‌آوری در دوره نوجوانی معنی‌دار بودند. همچنین، مسیر خوش‌بینی به‌صورت غیرمستقیم از طریق خودکارآمدی با تاب‌آوری معنی‌دار است. با توجه به یافته‌های این تحقیق، می‌توان نتیجه گرفت که هر چه به اواخر نوجوانی نزدیک می‌شویم تأثیر خوش‌بینی کمتر شده و همچنین بین خوش‌بین با تاب‌آوری از طریق میانجی‌گری خودکارآمدی رابطه مثبت و معنی‌داری هست.
