رواندرمانگری
مژگان زندی؛ شهرام محمدخانی؛ محمد حاتمی
چکیده
هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش(ACT) و تعهد و درمان متمرکز بر هیجان (EFT) بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دو بود. طرح پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون-پیگیری و گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو ساکن شهر تهران در سال 1400 بودند. 45 نفر از افراد واجد شرایط و داوطلب به صورت در ...
بیشتر
هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش(ACT) و تعهد و درمان متمرکز بر هیجان (EFT) بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دو بود. طرح پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون-پیگیری و گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو ساکن شهر تهران در سال 1400 بودند. 45 نفر از افراد واجد شرایط و داوطلب به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه ACT، EFT و گواه جایگزین شدند. ابزار پژوهش مقیاس کیفیت زندگی بود. ACT بهصورت گروهی بهمدت 12 جلسۀ 60 دقیقهای و EFT بهصورت گروهی بهمدت 8 جلسۀ 60 دقیقهای اجرا شد. دادهها با نرمافزار SPSS-26 و تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر (تحلیل واریانس آمیخته) تحلیل شدند. نتایج نشان داد که ACT و EFT بر بهبود کیفیت زندگی تأثیر معنادار داشتند؛ بین اثر دو درمان تفاوت معنادار مشاهده نشد. علاوه براین، نتایج نشان داد که ACT با کمک انعطافپذیری روانشناختی و EFT با کمک کارآمدی هیجان بر بهبود کیفیت زندگی بیماران دیابت نوع 2 اثربخش بودهاند. با توجه به نتایج میتوان گفت استفاده از این دو درمان برای بهبود کیفیت زندگی بیماران دیابت نوع 2 مفید خواهد بود.
Nasim Soltanian؛ Isaac Rahimian Boogar؛ Siavash Talepasand
چکیده
Aim: Non-pharmacological treatment models are offered to the diabetics to better manage their diabetes and blood sugar. This study compared two popular treatments which are evidenced to have an acceptable effect on diabetes. The purpose of this study was to compare the effectiveness of acceptance and commitment therapy (ACT) and health-promoting lifestyle intervention or diabetes self-management program (DSMP) in the management of HbA1c.Methods: A total of 60 patients referred to Tehran Diabetes Treatment centers were selected by convenience sampling and were assigned to three 20-member groups. ...
بیشتر
Aim: Non-pharmacological treatment models are offered to the diabetics to better manage their diabetes and blood sugar. This study compared two popular treatments which are evidenced to have an acceptable effect on diabetes. The purpose of this study was to compare the effectiveness of acceptance and commitment therapy (ACT) and health-promoting lifestyle intervention or diabetes self-management program (DSMP) in the management of HbA1c.Methods: A total of 60 patients referred to Tehran Diabetes Treatment centers were selected by convenience sampling and were assigned to three 20-member groups. The first group received ACT intervention, the second group received DSMP intervention, and the third group did not receive any intervention. All the three groups received relevant medications during the study. They were examined for glycated hemoglobin in the three phases of before the intervention, after the intervention and follow-up using blood tests. The data were analyzed using descriptive statistics and mixed-design analysis of varianceResults:. The results showed that both ACT and DSMP methods were effective in improving the Management of Glycated Hemoglobin Levels in Type 2 Diabetes (F=5.835, P value<0.005). In addition, the effectiveness was sustained until the follow-up phase (F=26.274, P value<0.001). However, the comparison of the two treatments showed that ACT was more effective than DSMP in post-test and follow-up phases (F=10.902, P value<0.001).Conclusion:. It seems that along with pharmacological treatments, ACT could be significantly effective in the management of glycated hemoglobin levels. Glycated hemoglobin levels were better managed with the lifestyle modification by ACT than DSMP
شیما نعمت اللهی؛ فاطمه برازجانی؛ غلامرضا پیشداد؛ مهرنوش ذاکرکیش؛ فروغ نامجویان؛ کامبیز احمدی انگالی
چکیده
افزایش شیوع دیابت به دلیل افزایش عادات غذایی ناسالم و سبک زندگی کمتحرک موجب افزایش التهاب و عدم بالانس وضعیت گلایسمی و به دنبال آن سطح کیفیت زندگی کاهش مییابد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر مکمل بربرین و شنبلیله در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 طراحی و انجام شد. یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترلشده بر روی 50 بیمار مبتلا به دیابت ...
بیشتر
افزایش شیوع دیابت به دلیل افزایش عادات غذایی ناسالم و سبک زندگی کمتحرک موجب افزایش التهاب و عدم بالانس وضعیت گلایسمی و به دنبال آن سطح کیفیت زندگی کاهش مییابد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر مکمل بربرین و شنبلیله در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 طراحی و انجام شد. یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترلشده بر روی 50 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. انتخاب شرکتکنندگان بهصورت تصادفی به دو گروه مداخله و دارونما صورت گرفت و گروه مداخله به تعداد 25 نفر که روزانه با دریافت 3 کپسول 500 میلیگرمی (300 میلیگرم بربرین + 200 میلیگرم پودر دانه شنبلیله) و گروه دارونما به تعداد 25 نفر، روزانه 3 کپسول 500 میلیگرمی دارونما به مدت 12 هفته دریافت کردند. 17 نفر از هر گروه مورد مطالعه زن و 8 نفر مرد بودند. در ابعاد کیفیت زندگی گروه مداخله افزایش معنیداری مشاهده شد و در گروه دارونما در پایان مطالعه فقط در 3 مورد از ابعاد معنیدار شد. میانگین نمره خلاصه مؤلفه جسمی (PCS) از ابتدا تا هفته 12 بهطور قابل توجهی تقریباً در دوگروه مداخله (05/6 ± 26/49) و دارونما (30/5 ± 28/49) مشابه بود. تغییرات میانگین درون گروهی نمره خلاصه مؤلفه ذهنی (MCS) در ابتدای مطالعه در گروه مداخله (001/0=P) بیشتر از گروه دارونما (4/0=P) بود. از ابتدا تا انتهای اجرای پژوهش و مصرف مکمل ترکیبی در دو مؤلفه ارتباط معنیداری یافت نشد. ترکیب مکمل بربرین و دانه شنبلیله میتواند منجر به بهبود کیفیت زندگی بیماران دیابتی شده و در نتیجه میتوان از نقش ضد دیابتی و ضد التهابی آن حمایت کرد.
نسیم سلطانیان؛ اسحاق رحیمیان بوگر؛ سیاوش طالع پسند
چکیده
هدف از اجرای پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی درمان پذیرش و تعهد(ACT) ومداخله سبک زندگی ارتقادهنده سلامت یعنی برنامه خود مراقبتی دیابت( DSMP), برادارک بیماری و سازگاری با بیماری در دیابت نوع دو است.روش: تعداد 60 نفر از بیماران مراجعه کننده به کلینیک های دیابت تهران انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 20 نفری ) تحت مداخلۀ ACT - تحت مداخلۀ DSMPو بدون دریافت ...
بیشتر
هدف از اجرای پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی درمان پذیرش و تعهد(ACT) ومداخله سبک زندگی ارتقادهنده سلامت یعنی برنامه خود مراقبتی دیابت( DSMP), برادارک بیماری و سازگاری با بیماری در دیابت نوع دو است.روش: تعداد 60 نفر از بیماران مراجعه کننده به کلینیک های دیابت تهران انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 20 نفری ) تحت مداخلۀ ACT - تحت مداخلۀ DSMPو بدون دریافت مداخله)کاربندی شدند هرسه گروه در این مدت دارو دریافت می کردند. هر سه گروه در سه مرحله پیش از مداخله، پس از مداخله و پیگیری از نظر ادراک و سازگاری با دیابت با استفاده از پرسشنامههای مربوط مورد بررسی قرار گرفتند .سپس اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آماره های توصیفی و تحلیل ورایانس میکس (درون گروهی، بین گروهی و تعاملی) مورد تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج نشان میدهد هر دو روش ACT و DSMP بر بهبود سازگاری با بیماری (F=56/515, P value<0.001) و ادراک بیماری (F=6/065, P value<0.001) موثر هستند و این نتایج تا مرحلۀ پیگیری نیز اثربخشی خود را حفظ می کنند. همچنین مقایسه دو روش درمانی نشان می دهد روش ACT اثرگذاری بیشتری نسبت به روش DSMPبه دنبال دارد.نتیجهگیری: به نظر میرسد در کنار درمانهای دارویی پروتکل اکت برای بیماران دیابتی نوع دو می تواند به طور معناداری موثر باشد.به نظر می رسد عوامل 6 ضلعی اکت می تواند درکی بهتر از دیابت را برای بیماران در پی داشته باشد که این موضوع احتمالا سازگاری و رفتارهای خود مراقبتی آنها را بهبود می بخشد.
مریم نصری؛ حسن احدی؛ فریبرز درتاج
چکیده
د
درمان فراتشخیص از جمله درمانهای جدید روانشناسی است که اثر آن بر بسیاری از متغیرهای روانشناسی به اثبات رسیده است. هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان فراتشخیصی بر انعطافپذیری شناختی، تنظیم هیجان و عامل hb در بیماران دیابت نوع 2 بود. روش پژوهش آزمایشی (پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل) بود. در این پژوهش، 32 نفر از بیماران دارای ...
بیشتر
د
درمان فراتشخیص از جمله درمانهای جدید روانشناسی است که اثر آن بر بسیاری از متغیرهای روانشناسی به اثبات رسیده است. هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان فراتشخیصی بر انعطافپذیری شناختی، تنظیم هیجان و عامل hb در بیماران دیابت نوع 2 بود. روش پژوهش آزمایشی (پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل) بود. در این پژوهش، 32 نفر از بیماران دارای دیابت نوع 2 به صورت تصادفی در گروه آزمایشی (8 مرد و 8 زن) و گروه کنترل (8 زن و 8 مرد) جایگزین شدند. برای جمعآوری دادهها در پیشآزمون و پسآزمون از پرسشنامههای انعطافپذیری شناختی دنیس و وندروال و تنظیم هیجان گروس و جان استفاده شد. همچنین، برای سنجش عامل hb از روش الیزا (ELISA) استفاده شد. برای گروه آزمایشی 12 جلسهی 60 دقیقه ای درمان فراتشخیصی آموزش داده شد. دادهها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها نشان داد که درمان فراتشخیص بر افزایش انعطافپذیری شناختی و بازارزیابی هیجان و کاهش بازداری هیجان در بیماران دیابت نوع 2 اثر گذار بوده است (01/0<p). اما یافتهها نشان داد که درمان فراتشخیصی بر عامل hb تأثیر نداشته است. براساس یافتهها، درمان فراتشخیص برای بهبود انعطافپذیری شناختی و تنظیم هیجان در بیماران دیابت نوع 2 پیشنهاد میشود.
شهلا نظرپور؛ مهناز مهرابی زاده هنرمند؛ ایران داودی؛ سید مسعود سیدیان
دوره 19، شماره 1 ، تیر 1391، ، صفحه 139-174
چکیده
هدف از انجام این تحقیق، تعیین پیشبینهای ابتلا به بیماری قلبی – عروقی و تیپ 2 دیابت در شهر اهواز. به همین منظور 450 نفر (سه نمونه 150 نفری سالم، دیابتی و قلبی – عروقی) به صورت تصادفی از میان کلیهی بیماران دیابتی و قلبی – عروقی مراجعهکننده به مراکز درمانی دولتی و خصوصی شهر اهواز و پرسنل شاغل در مراکز فوق انتخاب گردید. جهت جمعآوری ...
بیشتر
هدف از انجام این تحقیق، تعیین پیشبینهای ابتلا به بیماری قلبی – عروقی و تیپ 2 دیابت در شهر اهواز. به همین منظور 450 نفر (سه نمونه 150 نفری سالم، دیابتی و قلبی – عروقی) به صورت تصادفی از میان کلیهی بیماران دیابتی و قلبی – عروقی مراجعهکننده به مراکز درمانی دولتی و خصوصی شهر اهواز و پرسنل شاغل در مراکز فوق انتخاب گردید. جهت جمعآوری دادهها از پرسشنامه تابآوری، پرسشنامه پنج عاملی نئو، پرسشنامه سبک زندگی، وضعیت اقتصادی – اجتماعی و آزمایشات بالینی همانند (قندخون، چربی خوب و ...) نمونهها استفاده گردید. برای تحلیل دادهها از روش رگرسیون لوجستیک مالتی نامینال استفاده شد. یافتهها نشان دادند که تابآوری، روانرنجورخویی، برونگرایی، سبک زندگی و قندخون پیشبین ابتلا به تیپ 2 دیابت و تابآوری، روانرنجورخویی، برونگرایی، وجدانی بودن، سبک زندگی و وضعیت اقتصادی – اجتماعی پیشبین ابتلا به بیماری قلبی - عروقی است. وجدانی بودن، وضعیت اقتصادی – اجتماعی، سابقه خانوادگی، وزن، فشار خون و فاکتورهای خونی LDL، HDL، تریگلیسرید و کلسترول در پیشبینی بیماری تیپ 2 دیابت نقشی ایفا نمیکنند. به علاوه، در ابتلا به بیماری قلبی – عروقی سابقه خانوادگی، وزن، فشارخون و فاکتورهای خونی LDL، HDL، تریگلیسرید و کلسترول نقشی ندارند.
